In oktober brengt de Rode Hoed een lofzang aan de vrouwen van het Binnenhof. Wie zijn ze? Wat zijn hun ervaringen aan de top? En zijn we zo langzamerhand niet klaar voor een vrouwelijke premier?

‘Carolien, help, ik ben het kwijt!’, riep premier Mark Rutte tijdens het NOS-slotdebat aan de vooravond van de Provinciale Verkiezingen. Het moment stond symbool voor een specifieke verhouding die op het Binnenhof heerst: de mannelijke politicus in de schijnwerpers en zijn vrouwelijke rechterhand die opereert in de schaduw.

D66-politica Els Borst zei het al: ‘De politiek is te belangrijk om alleen aan mannen over te laten.’ Maar hoewel de maatschappelijke betrokkenheid en het activisme onder vrouwen de laatste jaren sterk is gegroeid, neemt het aantal vrouwen in de politiek vreemd genoeg juist af. 

Als bij de zoektocht naar politiek talent ‘de kwaliteit voorop staat’, zoals premier Rutte beweert, valt de keuze in de praktijk meestal op een man. Partijen zetten tijdens de verkiezingen wel een vrouw op twee, maar die zit bij de onderhandelingen haast nooit aan tafel. En sinds de invoering van het vrouwenkiesrecht, zo’n 39 kabinetten geleden, heeft nog geen enkele vrouw het tot premier geschopt. Hoe is dat mogelijk?

Onder leiding van moderator Marcia Luyten geven we het woord aan Elise van Zeeland,  Julia Wouters, Christel Kohlmann en Monique Leyenaar. Elise van Zeeland was politiek adviseur van Pechtold en Jetten, voordat ze de overstap maakte naar het bedrijfsleven. Julia Wouters was twaalf jaar de rechterhand van Lodewijk Asscher en zocht in haar boek De zijkant van de macht naar een verklaring waarom het aantal vrouwen in de politiek stelselmatig afneemt. Monique Leyenaar, hoogleraar Vergelijkende Politicologie, schreef een boek over 100 jaar vrouwenkiesrecht. En bestuurskundige, Christel Kohlmann, deelt haar ervaringen als rechterhand van Bram van Ojik en later Jesse Klaver.

Dit programma wordt georganiseerd in samenwerking met Maand van de Geschiedenis.